Jedno z pytań, jakie zadaje sobie wiele ciężarnych kobiet, brzmi : jak uniknąć rozstępów po ciąży? Ta dolegliwość dotyka niestety duży procent kobiet po porodzie i często jest powodem sporych kompleksów. Czy istnieją skuteczne sposoby na uniknięcie rozstępów? To zależy od wielu czynników, takich jak wiek kobiety, rodzaj skóry, jaką posiada, ilość porodów,które przeszła. Jak uniknąć rozstępów po ciąży? W najlepszej sytuacji są młode kobiety, które posiadają jędrną skórę, która szybko się regeneruje. Zdarza się, że takie kobiety już po dwóch, trzech miesiącach po porodzie prezentują się świetnie, a ich skóra wygląda tak, jak przed ciążą. Niestety, to wyjątkowe przypadki. Większość kobiet musi szczególnie zadbać o skórę jeszcze na długo przed porodem. Jak uniknąć rozstępów po ciąży? Podstawa to staranna i codzienna pielęgnacja okolic brzucha, ud i pośladków. Ujędrniające domowe masaże, peelingi i stosowanie dobrych kosmetyków pozwala na uzyskanie pięknej, gładkiej i ujędrnionej skóry. Jak uniknąć rozstępów po ciąży? Dobrze przygotowana skóra lepiej i szybciej się regeneruje, dlatego kobieta która przez całą ciążę stosowała specjalistyczne kosmetyki, ma szansę na uniknięcie problemu, jakim są rozstępy czy brzydka, wisząca skóra. Najlepiej stosować kremy i balsamy dedykowane kobietom w ciąży. Zawierają one bogactwo składników pielęgnujących, które dobrze przygotują skórę. Czy istnieją jeszcze inne sposoby na to, jak uniknąć rozstępów po ciąży? Znaczenie ma też… odpowiednie odżywianie! Jeśli dieta przyszłej mamy jest bogata w zdrowe tłuszcze i witaminy, a uboga w szkodliwe cukry, będzie to widoczne na skórze. Stanie się nie tylko lepiej ujędrnia, ale także nawilżona i zdrowsza. Właściwa dieta pozwoli także przyszłej mamie pozostać w dobrej formie przez cały okres ciąży. Jak uniknąć rozstępów po ciąży? Niestety, w pewnym wieku skóra po prostu traci jędrność i nic na to nie poradzimy. Dlatego jeśli kobieta ma sporo powyżej 30 lat, ryzyko, że będzie miała rozstępy, jest znacznie wyższe.

Jak pielęgnować dziecko z przeziębieniem? To pytanie spędza sen z powiek wielu rodzicom, którzy zmagają się z infekcjami u swoich dzieci. Przeziębienie dotyka maluchy bardzo często i zupełnie normalne jest, że dziecko choruje nawet kilka razy w roku. Co należy zrobić w pierwszej kolejności? Przede wszystkim, należy przyjrzeć się objawom i wybrać się do lekarza pediatry który stwierdzi, czy na pewno mamy do czynienia tylko z przeziębieniem. Charakterystyczne objawy to nasilony katar, zatkany nos, kaszel, może także pojawić się gorączka. Najlepiej od razu spytać się lekarza, jak pielęgnować dziecko z przeziębieniem? Pediatra doskonale zna takie przypadki, gdyż ma z nimi do czynienia każdego dnia. Może więc poradzić, co zastosować, aby zwalczyć infekcję. Można spróbować wyleczyć przeziębienie domowymi sposobami. Ważne jest częste oczyszczanie noska, gdyż w gromadzącej się w nim wydzielinie rozwija się choroba. Na przeziębienie pomaga wiele domowych sposobów, takich jak syrop z miodu i czosnku, cebula, ciepły rosół, rozgrzewające herbatki. Jak pielęgnować dziecko z przeziębieniem? Jeśli wystąpiła gorączka, należy robić dziecku chłodne okłady bądź kąpiel w letniej wodzie, aby trochę schłodzić organizm. Jeśli natomiast objawy nie ustępują, oznacza to, że najwyższy czas podać silniejsze środki. Najlepiej, aby to lekarz wskazał, jakie preparaty będą odpowiednie dla maluszka i jakie najszybciej pomogą mu w walce z chorobą. Ewentualnie, warto zapytać się o to zaufanego farmaceutę, który także potrafi pomóc i doradzić, jaki lek będzie skuteczny. Jak pielęgnować dziecko z przeziębieniem? Pomocne mogą się okazać kropelki bądź spray do noska, aby łatwiej było usunąć wydzielinę. Jeśli dziecko ma wysoką gorączkę, powinno szybko dostać syrop przeciwgorączkowy przeznaczony dla dzieci. Istnieją syropy, które można podawać już od 3 miesiąca życia. Jak pielęgnować dziecko z przeziębieniem? Odpowiednio dobrane preparaty z apteki, jedzenie produktów działających antybakteryjnie i odpoczynek w domu sprawią, że dziecko szybko wróci do zdrowia.

Nieleczone, lub leczone w niewłaściwy sposób infekcje układu moczowego mogą przerodzić się w odmiedniczkowe zapalenie nerek. Jeśli schorzenie to nabierze charakteru przewlekłego, może doprowadzić nawet do niewydolności nerki. Dlatego warto dowiedzieć się, co może być przyczyną odmiedniczkowego zapalenia nerek, jak ono się objawia i w jaki sposób leczyć tę dolegliwość.
Najczęściej odmiedniczkowe zapalenie nerek ma swoje źródło w zakażeniu bakteryjnym. Bytujące w dolnym odcinku dróg moczowych bakterie przedostają się przez moczowody do nerek i tam rozwija się stan zapalny. Choroba może być też spowodowana przez wirusy z rodzaju Herpes (np. wirus opryszczki). W drogach moczowych mogą się one pojawić np. wskutek kontaktów seksualnych bez użycia prezerwatywy. W trakcie leczenia antybiotykowego istnieje również możliwość rozwoju w dolnym odcinku układu moczowego chorobotwórczych grzybów, które również mogą wywołać odmiedniczkowe zapalenie nerek. W sposób szczególny zagrożone tą chorobą są kobiety w ciąży, cukrzycy, osoby cierpiące na kamicę nerkową i refluks pęcherzowo – moczowy.
Objawy odmiedniczkowego zapalenia nerek to przede wszystkim ostry ból na wysokości lędźwi. Kiedy lekarz uderzy w to miejsce, ból pacjenta gwałtownie nasila się. Dodatkowo pojawia się również podwyższona temperatura ciała, podwyższa się ciśnienie tętnicze, a pacjent odczuwa ogólne osłabienie. Bardzo charakterystyczne są również częstomocz, ból przy oddawaniu moczu, w którym bywa zabarwiony krwią.
Leczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek to antybiotykoterapia, trwająca zwykle ok 14 dni. Odpowiedni antybiotyk dobiera się na podstawie wyniku analizy moczu.
Odmiedniczkowemu zapaleniu nerek można skutecznie zapobiegać. Przede wszystkim należy dbać o higienę intymną. Najlepiej używać w tym celu specjalistycznych kosmetyków, unikać lepiej natomiast perfumowanych mydeł i dezodorantów. Dobrze jest przed stosunkiem seksualnym wypić szklankę wody, tak aby bezpośrednio po nim oddać mocz, który wypłucze z dróg moczowych bakterie.

Choroby górnych dróg oddechowych są powszechnie znane i najczęściej ich powodem są infekcje na tle wirusowym i bakteryjnym. Zdarza się jednak tak, że zapalenie gardła lub krtani nie jest wynikiem bakterii, a na przykład refluksu. Jest to podstępna choroba, która objawia się zarzucaniem kwaśnej treści z żołądka do przełyku i drażni nieodporne na kwasy ściany przełyku. To wszystko prowadzi do stanów zapalnych, a w skrajnych przypadkach, kiedy nie leczymy refluksu może nawet dojść do powstania bolesnych nadżerek. Nie wolno bagatelizować objawów refluksu i należy udać się do lekarza pierwszego kontaktu lub gastrologa, który zleci badanie endoskopowe oraz przepisze odpowiednie leki. Najbardziej znanymi medykamentami w leczeniu refluksu są inhibitory pompy protonowej, których zadaniem jest obniżenie kwasowości soków żołądkowych.
Zarzucane do przełyku kwasy żołądkowe przyczyniają się do stanów zapalnych gardła oraz krtani, kaszlu, a czasem nawet zapalenia zatok. Kiedy leczymy objawowo powyższe dolegliwości i wszelkie sposoby na uporczywy kaszel są nieskuteczne, to możemy podejrzewać u siebie problemy z refluksem. Prócz wizyty u lekarza możemy spróbować zmienić tryb życia i codzienne nawyki żywieniowe. Bardzo ważne jest spożywanie posiłków bez pośpiechu, w małych porcjach, ale za to częściej. Powinniśmy wystrzegać się tłustych dań, cytrusów oraz słodyczy, ponieważ wzmagają one wydzielanie kwasów. Po posiłku nie należy ćwiczyć oraz przyjmować pozycji leżącej, a podczas snu powinno się spać na podwyższonych poduszkach. Przy chorobie refluksowej przełyku pierwszymi objawami towarzyszącymi są: zgaga, kwaśne odbijanie, uczucie ciężkości i zalegania pokarmu w żołądku, nudności, a także bóle brzucha. Do mniej specyficznych objawów należą bóle za mostkiem i uczucie pieczenia, które często są mylone z problemami kardiologicznymi. Jeśli zauważymy u siebie jakikolwiek z powyższych objawów jest to odpowiedni moment by skontrolować stan naszego zdrowia i w razie nieprawidłowości wdrożyć jak najszybciej leczenie.

O tym, że wszelakie warzywa trzeba jeść, nie musimy nikogo przekonywać, bo rozumie się to samo przez się. Ten artykuł poświęćmy kapuście. Temat: Kapusta – właściwości odżywcze i zdrowotne może z całą pewnością zainteresować sporo osób. Dlaczego? To oczywiste, ponieważ w naszej kuchni to jedno z podstawowych warzyw. Nie będzie chyba przesady w stwierdzeniu, że to nawet ulubione warzywo Polaków. Jemy ją praktycznie przez cały rok. W sezonie wiosenno-letnim robimy z niej surówki bądź spożywamy gotowaną, natomiast jesienią i zimą bazujemy na kapuście kiszonej. Nawiasem mówiąc, własnie kiszona kapusta jest najbardziej wartościowa pod względem odżywczym i zdrowotnym. Zresztą wszystkie kiszonki to źródło zdrowia, więc starajmy się je jeść w dużych ilościach. Tak więc w temat: Kapusta – właściwości odżywcze i zdrowotne warto naprawdę wejść głębiej, by zyskać garść wartościowych i zarazem przydatnych informacji.
To warzywo w powszechnej opinii uchodzi za ciężkostrawne i pospolite, ale to tylko pozory. Wzięło się to zapewne z czasów, kiedy przyrządzaliśmy je w zasadzie tylko na kilka sposobów. Przede wszystkim jako dodatek do legendarnego już schabowego czy golonki. Oczywiście dodać do tego należy jeszcze inną klasykę, czyli bigos. Dobrze, że w obecnej dobie nieco zmieniliśmy podejście do kapusty i zwróciliśmy uwagę na jej walory prozdrowotne. Wystarczy od tak na szybko wymienić tutaj tylko kilka: leczy kaca, choroby stawów, zapobiega też anemii i obrzękom, podnosi odporność i zapewnia piękne włosy, skórę i paznokcie. Nie zapominajmy jeszcze o tym, że w dodatku ma mało kalorii. Zawiera witaminę C, witaminy z grupy B, sporo witaminy A, nieco witaminy E, K i rutyny. Do tego dochodzą jeszcze śladowe ilości siarki, wapnia, magnezu i potasu, a zewnętrznych liściach kapusty skumulowane jest żelazo.
Na szczególna uwagę zasługuje sok z kapusty, który wzmacnia odporność, pomaga na anemię i obrzęki. To także lekarstwo na wrzody żołądka. Jedzmy kapustę, ile się da, bo sezon na nią już w zasadzie trwa. Walorem tego warzywa jest jeszcze jego cena. To też nie pozostaje bez znaczenia.

Szczepienie przeciwko pneumokokom jest niezbędna dla ochrony naszego dziecka. Pneumokoki są bakteriami, które przenoszą się poprzez kontakt z nosicielem. W naszym otoczeniu są cały czas obecne, ale szczególnie zagrażają dzieciom. Warto więc dowiedzieć się, jakie choroby wywołują i dlaczego należy dziecko zaszczepić. Szczepienie może przejść także osoba dorosła, która znajduje się w grupie ryzyka bardziej narażonego na działanie pneumokoków.
Schorzenia spowodowane przez pneumokoki dzielimy na dwa rodzaje: ostre oraz łagodne. Najczęściej atak bakterii ma miejsce w górnych drogach oddechowych. W skrajnych przypadkach może jednak dojść do niebezpiecznych dla naszego zdrowia i nawet życia rozległych zakażeń. Bakterie najczęściej powodują takie schorzenia jak różnego rodzaju infekcje ucha typu zapalenie ucha środkowego czy też zapalenie zatok. Dodatkowo można mieć do czynienia z zapaleniem stawów. Szczególnie niebezpiecznym schorzeniem powodowanym przez pneumokoki jest sepsa, która często kończy się śmiercią noworodków.
Szczepionka na pneumokoki – kiedy szczepić i jakie są koszty? Swoje dziecko najlepiej zaszczepić przez ukończeniem przez niego 2 roku życia, ponieważ dzieci w tym przedziale wiekowym najczęściej padają ofiarą tej bakterii. Szczepieniu powinno się poddawać te dzieci, które na co dzień znajdują się w kontakcie z innymi dziećmi. Jeśli więc zamierzamy wysłać naszą pociechę do żłobka, obowiązkowo powinniśmy pomyśleć nad szczepieniem. Wcześniaki o naturalnie mniejszej odporności również powinny być zaszczepione, ponieważ stanowią grupę ryzyka bardziej podatnego na zachorowania. Koszt takiej szczepionki to wydatek około 300-400 złotych za jedną dawkę. Ich odpowiednia liczba jest uzależniona od wieku szczepionego. W przypadku niemowlaka optymalną dawką są przeważnie trzy porcje. Dla dzieci, które przekroczyły już drugi rok życia najlepszym wyborem są szczepienia polisacharydowe. Tutaj cena za dawkę rzadko przekracza około 80 złotych. Skorzystać mogą z nich również osoby dorosłe. W tym przypadku najczęściej o sposobie dawkowania ostatecznie decyduje lekarz. Wpływ na ten aspekt może mieć na przykład fakt przynależności do grupy ryzyka. Darmowa szczepionka na pneumokoki przysługuje wcześniakom oraz dzieciom do piątego roku życia, które cierpią na choroby przewlekłe lub znajdują się grupie ryzyka.

Szum i dzwonienie w uszach to przypadłość, która dotyka wiele osób w różnym wieku. Jeśli zdarzają się one sporadycznie i nie są zbyt intensywne, zazwyczaj nie odczuwamy specjalnego dyskomfortu. Jeśli jednak pojawiają się często lub są bardzo nasilone, mogą być przyczyną rozdrażnienia i huśtawki nastroju.

Szum i dzwonienie w uszach – jakie są przyczyny i jak leczyć

Zarówno szum, jak i odgłosy dzwonienia w uszach mają różnorakie przyczyny. Żeby je dobrze zidentyfikować, należy poddać się bardzo szczegółowemu badaniu. Pozwoli to precyzyjnie określić, gdzie tkwi źródło odbieranych przez nas dźwięków. Jedno jest pewne – mają one charakter subiektywny i należą do grupy dźwięków endogennych.

Jedną z najczęstszych przyczyn słyszenia takich odgłosów są problemy laryngologiczne. Dlatego też w pierwszej kolejności należy udać się właśnie do laryngologa. Tu najczęściej jako przyczyna szumów podawana jest otoskleroza, czyli schorzenie polegające na stopniowej, powolnej utracie słuchu.

Kolejną grupę przyczyn stanowią przyczyny neurologiczne. Dość często zaburzenia słuchu wiążą się ze zmianami zwyrodnieniowymi na odcinku szyjnym. Innym razem są to zwężenia naczyń krwionośnych, lub powikłania po przebytym zapaleniu opon mózgowych.

Szum i dzwonienie mogą być też reakcją organizmu na przyjmowanie pewnych leków. Do tych, które taką reakcję wywołują dość często zaliczamy antybiotyki, diuretyki, czy kwas acetylosalicylowy. Podobne objawy powoduje nadmierna ilość spożytego alkoholu czy zatrucie tlenkiem węgla.

I jeszcze jedna przyczyna – przebywanie w zbyt nagłośnionych pomieszczeniach czy nagminne używanie słuchawek.

A jak sobie radzić z szumem i dzwonieniem? Żeby się go pozbyć, trzeba najpierw zlokalizować jego przyczynę. Nie da się wyleczyć szumów, bo one same stanem chorobowym nie są. Dalego tak ważne jest ustalenie źródła. Jeżeli ma ono podłoże laryngologiczne, to laryngolog decyduje o leczeniu. Jeżeli są następstwem zmian neurologicznych, to neurolog kieruje procesem leczenia. A jeżeli to nasz tryb życia jest winny – my sami jedynie możemy im zapobiegać.

Jeżeli chcesz być kobietą świadomą swojej cielesności i dbającą o zdrowie i dobrą kondycję ciała, musisz znać istotne aspekty swojej kobiecości i umieć o nie zadbać. Wiedza, systematyczność w działaniu i dobre praktyki w sferze aktywności ruchowej oraz zdrowego odżywiania mogą bowiem zatrzymać proces starzenia się ciała, przeciwdziałać uciążliwym schorzeniom i pozytywnie wpływać na pracę wielu narządów, mięśni i systemów odpornościowych organizmu.
Aby mieć możliwość, by w skuteczny sposób przeciwdziałać chorobom mogącym nas zaatakować, należy pamiętać o regularnych badaniach ogólnych z krwi i moczu. A także o wizytach u ginekologa.
Mięśnie Kegla, to ważne mięśnie zapewniające kobiecie prawidłowe podtrzymanie i zabezpieczenie dna macicy i pęcherza moczowego. Przypisuje się im również bardzo istotne znaczenie w aspekcie doznań seksualnych i podczas porodu. Dzięki mocnym i wypracowanym mięśniom możliwe jest bowiem sterowanie ich ruchem, naprzemienne zaciskanie i zwalnianie, co w konsekwencji może oddziaływać na jakość i siłę odczuwanej przyjemności. A w przypadku porodu zapewniać matce większą kontrolę nad parciem, zmniejszać ból i ułatwiać wypchnięcie dziecka. Zadbane mięśnie Kegla dają o sobie znać również w podeszłym wieku, zapewniając prawidłowe funkcjonowanie cewki moczowej, podczas gdy wiele kobiet w tym czasie musi zmagać się z przykrym problemem nietrzymania moczu.
O czym więc szczególnie pamiętać? Jakie ćwiczenia wzmacniają mięśnie Kegla? Czy można pracować samodzielnie nad ich kondycją?
W przypadku mięśni ukrytych wewnątrz ciała, ciężko mówić o aktywności fizycznej dla poprawy ich funkcjonowania. Istnieje jednak metoda polegająca na pobudzaniu mięśni do pracy poprzez naprzemienne ich zaciskanie i luzowanie. Proces ten należy powtarzać systematycznie i jak najczęściej – około trzech razy dziennie w sekwencji po 10 powtórzeń. (właściwie w każdej z możliwych chwil, gdy pracujemy przy biurku lub oglądamy telewizję), tak by mięsień był nieustannie kontrolowany i zmuszany do działania.