Pamięć rtęciowa skonstruowana była ze grupy kilkunastu rur, które w swojej konstrukcji posiadały rtęć. Każda pojedyncza rura tego rodzaju posiadała przetwornik elektroakustyczny, który odpowiadał za generowanie ultradźwięków. Z drugiej strony takiej rury wchodzącej w skład strukturalnej budowy pamięci rtęciowej możemy wyróżnić obecność odbiornika. Przesyłane impulsy elektryczne, które znajdowały się w głowicy nadawczej były przemieniane na ultradźwięki. Tego rodzaju przemiana zachodziła we wnętrzu głowicy nadawczej. Jednak na końcu rury rtęciowej tego rodzaju ultradźwięki znów zmieniane były na impulsy. Czym większa ilość stosowanych rur rtęciowych tym większe możliwości posiadała taka pamięć. Ilość rur miała duży wpływ również na ilość sekwencji bitów, które znajdowały się w tego rodzaju pamięci rtęciowej. Ponadto w tym miejscu należy nadmienić, że każdy bit przechowywany był w oddzielnej rurze rtęciowej. To pozwalało na szybką lokalizację ewentualnie powstałych błędów. Wystarczyło jedynie wymienić wadliwą rurę.
